Alba
sintia u ventu ghjacciatu brusgià i so ochji. A nevi falaia dipoi
parechji ghjorni avali è ricupraia i vistighi di l’anzianu ponti.
Lestra com'è una capra, saltaia annant’à i chjappi, falendu à
trafalera in ‘ssu vadinu pitricosu, finu à u fiumu quà inghjò.
Avvicinendu si, u ribulionu infuriatu di l’aqua era u solu rimori
chì ricuccaia contr’à ‘ssu celu di piombu. Dipoi chì i bàrbari
cù l’ochji chjari erani quì, Alba si purtaia sempri à Lubu
cun’edda. L’animali marchjaia in i passi di a so maestra è staia
sempri à fiancu à edda.
U
fiumu falaia, scemu è scatinatu. L’aqua linda era sempri stata una
chjama irresistìbili pà edda. Si avvicinò, è cavò i piloni chì
a cupriani. Sottu à ‘ssu celu biancu, a so peddi chjara è
marmarata da u frettu avia u culori di a nevi chì s’inziffa à
mezu à qualchì radighi nudi. Intrì in aqua, avanzendu pianu, è
sintì i mursicati di un frettu pazzu chì curria annant’à i so
ghjambi, po’ annant’à u so corpu, eppo’ in qualchì minuti, ùn
sintia più nudda. À cantu à edda Lubu biia senza perda di vista a
so maestra. Alba sarrò l’ochji. Ripinsaia à ciò chè l’avia
dittu a vechja streia cù l’ochji bianchi. T’aghju vistu in i
me sogni… Ascolta mi, quandu u brionu stracciarà u celu, teni i to
ochji chjusi è volta ti ni à daretu annant’à i to passi. ‘Ssi
paroli ribumbaiani in u so capu dipoi a matina. Si invinuchjò in
aqua è intrusciò a so faccia è i so capeddi. U vaddu di petra era
patimu, mutu, ghjimpiutu solu di a furia di u fiumu.
In
faccia à edda, da l’altra parti di u fiumu, Karald a fighjulaia,
stantaratu. Li paria chì i so ochji, chjari com’è l’aqua,
pigliaiani focu licchendu ‘ssa peddi bianca, ‘ssi petti alti, è
‘ssi capeddi neri. Si ramintò chì l’ultima volta chì era statu
abbaghjulatu cusì era trè anni fà, quandu erani ghjunti annant’à
st’isula, eddu è tutta a so sterpa, i so bateddi passendu sotta
‘ssa rocca bianca tamanta chì sbucciaia da quidd’aqua smiralda.
Eddu è tutti i soi erani fermi amutuliti, com’è culpiti da
qualchì divinità straniera, davanti à ‘ssi chjappi
spampillulenti sott’à u soli, è chi tuccaiani guasgi u celu.
Avali Karald avaria vulsutu fà lu un segnu di a mani ch’edda un
avissi paura è scappà si ni. Ùn cunniscia mancu qualchì parola di
‘ssa lingua pagana ch’eddi parlaiani, edda è i soi.
Alba
era sempri arrita, nuda, è l’aqua falaia di so capeddi trosci. U
so sguardu neru ùn pudia staccà si di st’apparizioni. Vulia avè
a paura è fughja, ma ùn ci ghjunghjia micca. Insù, in u celu, u
filanciu vudia sempri ma Alba ùn u vidia più. Eppo’ l’apparizioni
si mossi. Intrì in aqua è, pianu pianu, passendu à mezu à i
chjappi sgucciulenti, francò u fiumu. Più s’avvicinaia è più
Alba sintia i so polzi liati da ‘ssi capeddi longhi è biondi com’è
l’oru. Avali u vidia sorta da l’aqua è tutta ‘ssa stranezza li
paria un priculu diliziosu ; ‘ss’ ochji turchini com’è
fiari, ‘ssa faccia pinta di marchi neri, ‘ssa peddi d’orsu
annant’à i spaddi, Alba vulia annasà tuttu, tastà tuttu. Karald
vensi à metta si contra edda. Vicinu cusì, Alba pudia senta u so
soffiu caldu. Pudia veda quiddi larghi sopraciddi biondi chì pariani
fatti di u stess’oru chè i capeddi. Karald cavò a peddi d’orsu
ch’eddu t’avia annant’à u spinu è a missi in torna à i
spaddi fini di Alba. Edda, staia ferma è sintia u caldu vultà in a
so carri. Eppo’ Karald s’avvicinò è a basgiò.
U
filanciu era sparitu, u fiumu ùn si sintia più. Ancu Lubu staia
bassu. Pà qualchì sicondi, sottu à u focu di ‘ssi labbri
buddenti, Alba si ramintò i paroli di a vechja streia. Ùn avia
micca ascultatu. Forsa era persa. È peghju chè tuttu, forsa li
piacia…
Pittura di Frank Frazetta
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire