lundi 6 janvier 2020

A tarra lavata, di Francescu Cucchi


(Pudaretiascultà sta nuvella letta da Marcu Biancarelli appughjendu quì)

Antonu era sempri statu solu, u so babbu era mortu quand'idd'era ziteddu è era statu incù a so mamma finch'idda si ni murissi qualchì tempu nanzi. Ùn hè ch'iddu ùn si pudia sbruglià da par iddu ma ùn avia mai avutu l'uppurtunità è po’ ùn vulia micca lacà a so vechja mamma.

A so piazza in a sucità ùn l'avia mai trova, l'altri ùn l'intarissaiani micca. Amici ùn n’avia ma supratuttu ùn ni vulia.
Stu cuncorsu di quiddu chì n'avaria di più ùn lu pudia capì. A ghjenti passaia accantu à a so vita, prighjuneri di stu ghjocu senza fini dund'erani mariunetti mai suddisfatti. U peghju era pà l'alizzioni, tandu vidia stu picculu mondu mova si da tutti i parti, pariani furmiculi, à quidda diffarenza chì i furmiculi travaddani pà a cummunità. Iddu si ni ridia.
Ùn s'era mai innamuratu da nimu, era un bel omu è i donni à circallu erani stati numarosi. Qualchì avventura l'avia avuta ma mai di più.

Sett'anni dighjà.
Un ghjornu vultendu in paesu, dopu à essa partitu qualchì ghjornu solu in muntagna, fù stunatu d'ùn senta à nimu. Si ni cuddeti in piazza è truveti una vechja in tarra, morta. Feci u ghjiru di u paesu, u caffè, i casi, tutti morti. Chjameti i succorsi, ùn risposi nimu. Tandu era spavintatu.
Si ni faleti in furia in cità incù u so vechju scatorchju. Annantu à a strada ùn incruciaia à nimu, i so pinseri crisciani. È po’ una vittura ferma, dui catavari in drintu.
In cità dinò, erani tutti morti. Si ni vulteti in casa, a radiò, a televisiò, ùn c'era più nudda. Ma chì si passaia ? Duvintaia scemu.

Si disciteti in u so lettu, erani passati i ghjorni. Ritruveti a raghjoni, di sicuru c'era statu qualchì malatia ch'avia tumbu à tutti è iddu paria d’essa statu immunizatu.
Sapia ch'ùn staria tantu à prufità di l'acqua è di u lumu.
È cusì si presi un gruppu elettroghjenu, si tireti un brancamentu d'acqua da a cisterna di u paesu à a so casa. Era statu manescu à assicurassi i so cundizioni di vita.

È tandu avia iniziatu à campà cusì. Avia bisognu di pochi cosi è à dì a verità ùn li mancaia à nimu. Si pudia dì ch'idd'era filici.
Ben ch'iddu ùn era intrutu in ghjesia da ziteddu, l'idea ch'iddu saria statu u Signori à avè fattu spariscia l'umanità pà puliscia a Tarra li piacia.
Ma s'iddu c'hè un Diu è ch'idd'aspetta à mè pà salvà l'umanità…
Ùn avia mai circatu altri parsoni. Certi volti si dumandaia s'iddu ùn era mortu è s'iddu ùn era micca quissa u so paradisu.

In stu mesi d'uttrovi, cumminciaia dighjà u fritu.
T'aviani a raghjoni sti conni d'eculugisti!
Ogni annu a nivi ghjunghjia più prestu annantu à i cimi. Di sicuru, senza attività umana l'ambienti s'era rinfrischitu.
Da quì à pocu saria tempu di raccoglia i castagni. Presi u so rasteddu è si n'andeti à puliscia suttu à l'arburi. Quantu li piaciani i castagni arrustiti, stu prufumu quand'erani liccati da u focu è ch'iddu i facia baddà in u so caldarostu.
T'avia u so ortu, andaghjia à caccia è li bastaia. A si gudia a so vita.
Ugni tantu ci vulia à falà in cità à piddà a robba. Era sempri unu spittaculu stranu. U so paesu in a so muntagna ùn era cambiatu tantu ch'erani pochi à stà ci tuttu l'annu. Ma a cità, s'era ferma cusì, in piena vita, d'un colpu. I vitturi annantu à i stradoni, i cummerci aparti. È avali sparia pianu pianu, a Natura ripiddendu i so lochi.
Avia passatu ghjorni sani à caminà in i carrughji bioti, à u principiu aspittaia sempri di truvà à qualchissia, ma avia po’ capitu ch'idd'era solu.
U silenziu di a cità li pisaia, quidda bestia morta chì si mirzaia è iddu com'è sti varmi in i carrimasci.
Staghjia piddendu essenza quandu intesi friscià vicinu à u so capu. Si ghjitteti in tarra, po’ più nudda. Sunniatu ùn avia, c'erani dunqua altri parsoni è quissi quì ùn erani amichevuli. Era à l'ascosu pà rientra in u so furgò. Era armatu ma pinseti ch'iddu duvia vultà ind'è iddu.
Partisti, ùn stetini tantu à suvità lu. T'aviani un 4x4. Ùn c'era chè una vittura. Ùn tiraiani micca. Di sicuru ùn aviani tanti cartucci è quì ùn risicaiani di truvà ni ch'iddu s'era presu tuttu da tantu tempu.
Andaghjia pà sta strada ch'iddu cunniscia. Comu fà ?
Ghjunghja in casa. S'iddi t'aviani viramenti pochi cartucci era guasgi salvatu.
Firmà si prima di u paesu, saltà da u camionu, piddà pà i machjona pà metta un po’ di distanza cun iddi, entra in casa, pustà si à u balconu è tirà quand'iddi isciariani da u boscu.
Mà ùn lu suvitetini micca, sintindu a trappula.
Ùn li vidia micca, ci duvia andà. In paesu ùn c'erani intruti. Vulteti, u camionu era sparitu. Erani partiti.
Da tuttu stu tempu ùn era solu, quantu sariani stati ?
Si dumandaia s'iddi vultariani, riflittaia dighjà à difenda si.
Intesi un pientu, un ziteddu. U vissi quì aggrunchjatu in u fussettu. L'aviani abbandunatu quì, duvia avè da sei à sett'anni.
Comu ti chjami ?
U ziteddu piinghjia.
Chì t'hè accadutu ?
Erani gattivi, ci tiniani incù mamma, ùn pudiamu fughja. Mamma m'hà lampatu fora da a vittura. O Mà…
Veni incù mecu t'aghju da aiutà.
U ziteddu ùn risposi micca ma si n'andeti cun iddu.

Pà a siconda volta in a so vita, u so picculu mondu avia cambiatu, cusì in qualchì minuta.
Avali c'era stu ziteddu, era limpidu, u duvia accumpagnà.
Comu l'avia fattu u so babbu, l'avia imparatu tuttu, sin'à a fini era statu à fianc'à iddu. L'avia imparatu à essa drittu, à ùn dipenda da nimu, à ùn invidià à nimu, cunvincendulu chì a so ricchezza era a so manera di campà. Li duvia tuttu è sintia sempri a so boci ogni ghjornu.

A sera mentri chì u ziteddu durmia riflittisti. C'erani altri ghjenti, s'iddi vultaiani ? I vituparati isistiani sempri. Ùn era in Paradisu è Diu ùn ci n’era. Erani iddu è stu ziteddu addurmintatu i Ghjusti.
Pà a prima volta in a so vita intesi u bisognu di truvà cumpagnia.
Apprunteti l'affari chì li ci vuliani. U lindumani matina à bon'ora partistini pà sta strada à truvà altri Ghjusti.

Nuvella di Francescu Cucchi

Pittura di Aldo Luongo 

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire