mardi 26 mai 2020

Présentation

Bonjour à tous,

Ceci est le blog de l'atelier littéraire Zia Peppa. 

Les nouvelles écrites dans le cadre de l'atelier d'écriture animé par Marc Biancarelli sont affichées ci-dessous. Vous pourrez les lire dans leur version originale, en français ou en corse.

Dans le cas des nouvelles très longues, une césure est effectuée sur la page d'accueil du blog. Pour lire la suite de la nouvelle cliquez sur la mention "Plus d'info".

vendredi 22 mai 2020

Un brionu in a notti, di Francescu Cucchi


Si disciteti cù l’angoscia, com’è dopu à un gattivu sognu. T’avia u stomacu strintu, u so cori pichjaia in u so pettu. Era chjinatu da pocu è sapia chì accadi à spissu di sveglià si d’un colpu quandu omu ùn hè ancu addurmintatu. Ma sta volta era sfarenti, avia intesu qualcosa n’era guasgi sicuru, un brionu.
S’arrizzeti in u so lettu, stasera era solu in u so appartamentu, a so moglia travaddaia.

Dopu à qualchì sicondu ùn ebbi più dubbitu, un brionu stridenti, spavintosu, quiddu di u dulori, quiddu chì nasci in fondu à u corpu. S’alzeti è apristi u balconu. Staghjiani à u terzu pianu d’un palazzu in un beddu quartieru di u centru di a cità. Inghjò c’era un passaghju suttu à i culonni chì sustiniani u palazzu com’è si ni vidi à spissu. Sintia rumori, sintia passi è po’ vidisti ghjunghja una donna annantu à u stradonu. Scianchighjaia, paria briaca. Fù subitu raghjunta da un omu chì pruveti à purtà la cun iddu. L’omu era abbastanza maiori, piuttostu magru, biondu cù i capiddi corti. Caschetini è firmetini cusì in tarra, l’omu paria d’essa sopra, li parlaia ma ùn pudia micca capì ciò ch’iddu li dicia. A donna ricuminceti à briunà.

Ùn hè ancu finita sta cummedia ? Un omu avia lampatu quissa, sicuramenti ch’era com’è iddu fighjulendu a scena da u so balconu.
Quant’altri parsoni staghjiani à u balconu à fighjulà stu spittaculu ? Sta zitedda si duvia aiutà.

Iddu, Jacques Rossel, avia riuscitu tuttu in a so vita. Da ziteddu era sempri statu u più bravu à a scola, avia supranatu tutti i liveddi di studii, era uscitu di HEC è avali si truvaia direttori cummerciali in un’ impresa di tecnulugia informatica. T’avia una moglia maraviddosa, idda travaddaia com’è duttori in una clinica à a maternità. U so unicu rigrettu à tutti i dui era d’ùn avè avutu ziteddi, fendu sempre passà i carrieri di l’unu o di l’altru in primu pianu. Ma à quaranta dui anni iddu si dicia ch’ùn era ancu compia l’affari.

Ma stasera i so pinseri ùn erani quissi.
Ùn ci sarà nimu ch’hà da falà à aiutà la ?
Frà tempu a donna s’era rialzata è era fughjita da l’altra parti di u stradonu, ùn li vidia più ma sintia sempri. I sicondi pariani ori.
Sarà un liticu di coppiu, avarani bitu di troppu. Si dicia quissa pà rassicurà si pà cunvincia si ch’iddu ùn c’era bisognu ch’iddu falessi.
Alè sè ci và qualchissia ci vocu anch’eiu.
Ma ùn ci andeti nimu.
È pò tuttu si firmeti, ùn si sintia più nudda. Tandu si dicia ch’iddi staghjiani sicuramenti in u quartieri è ch’erani vultati in casa. Sarreti u balconu è si chjineti. Ma sta stodia l’avia culpitu, comu essa sicuru ch’idda staghjia bè sta puvaraccia ?
Avali patia d’ùn avè fattu nudda, ùn avia mancu chjamatu i giandarmi.

jeudi 21 mai 2020

Lettres depuis l'Enfer, de Dominique Leoni


À l’attention de l’Inspecteur Chef Frederick Abberline
Metropolitan Police, Scotland Yard, 4 Whitehall Palace

Londres, le 9 novembre 1888

Cher Inspecteur,
Je ne vous cacherai pas que vous me décevez toujours un peu plus. Je vois chaque jour dans la presse que vous n’avez de cesse de me pourchasser, votre but ultime étant de m’empêcher de mener à bien l’œuvre que j’ai commencée, alors même que vous auriez tant à gagner à la comprendre. Je vous prenais pour un homme intelligent Inspecteur Abberline. Mais vous ne valez pas mieux que tous ces esprits sournois qui le jour s’émeuvent du sort que je réserve à ces putains, et attendent la nuit, blottis dans le secret de leurs draps, pour s’avouer à mi-voix qu’elles l’ont bien mérité. Je sais que votre ambition est de débarrasser notre belle ville de Londres des dangereux criminels comme moi mais vous n’avez rien compris Inspecteur. Vous n’avez rien compris à ce que je suis et vous n’avez rien compris à ce qu’est Londres. Je suis Londres. Je suis l’enfant chéri de ce monstre tentaculaire qui grandit chaque jour un peu plus et se repaît du crime et de la misère crasse qui gît dans ses rues. Pensez-vous vraiment que mon existence est fortuite Inspecteur Abberline ? Au fond de vous, même si vous ne pourrez l’admettre, vous savez bien que c’est cette ville qui m’a mis au monde. C’est l’âme de cette ville que je rencontre la nuit dans les ruelles sombres où ces filles de quatre sous vendent leur ventre. Dans ces quartiers maudits abandonnés de votre Dieu, de vous et de vos pairs, le vice et la dépravation humaine rampent sur les pavés humides, et moi, j’y suis chez moi.
Comme toujours je joins à cette missive un flacon de liqueur contenant un petit souvenir fraîchement découpé… J’ai toute confiance en la rapidité de l’Office Postal et je suis prêt à parier que lorsque vous le recevrez, mon petit présent sera encore tiède !

A très bientôt,

Votre éternel bienfaiteur, Jack.